Балканецот по 11 години се врати од Германија, ги откри причините и рече: „Ова повеќе не е ветената земја“.

Додека има такви кои размислуваат да ја напуштат својата земја, оние кои заминуваат и одлучуваат да се вратат се ретки

„Германија повеќе не е ветената земја“, се слушаат како велат оние кои решиле да се вратат дома. Иако има и такви кои размислуваат да ја напуштат својата земја, ретки се оние кои заминуваат и одлучуваат да се вратат, но тоа се случи. Милан по 11 години се врати од Германија, а семејството и градежната компанија ги пресели во родниот Имотски и, како што вели, срцето сега му е на вистинското место.

• Дефинитивно е конечно, ми недостига татковината, Имотски, Загреб и сакам сега да бидам таму. Хрватска не напредуваше колку што Германија пропадна, платите се зголемија за 10 до 15 проценти, а сè стана ненормално скапо – вели за Danas.hr, повратник од Германија, Милан Катанушиќ.

Ситуацијата не е многу поинаква кога е Србија во прашање. Многумина одлучија да се вратат во родната земја каде што започнаа сопствен бизнис. Како што веќе пишувавме, Србин по 22 години живот „преку барата“ решил да се врати во родната земја. Како што вели, „најмногу бил разочаран од квалитетот на животот“.

-Поминуваат години и сите бркаат по некој кредит и после немаат ни 5 минути слободни за кафе. Гледам дека има многу теми: „Ја напуштам Србија“, но нема доволно. Не знам дали е поради тоа што луѓето се срамат или е нешто друго. Во секој случај прашајте што сакате – ни рече тој.

И додека мислењата беа поделени за тоа дали требало да остане или не, овојпат повеќе внимание на Телеграф привлекоа причините на другите „кои решија да си заминат, па да се вратат“.

• Ова го потпишувам. Бев сериозно депресивен од тоа што останав сам во странство, се беше сиво како небото таму. Секој ден е проколнат, ист, сив со ненормално чувство на осаменост и вознемиреност. Се стискав во работата, но длабоко во себе бев несреќна, бидејќи сум исклучително екстровертна и друштвена личност. Немав никого таму, сакав да се дружам, но тоа беше доста принудно и секогаш на моја иницијатива и не сакав да барам од некого друштво и време. Пријателството е двонасочна улица. Парадоксално, кога се вратив, „видов“. Светот околу мене си ги врати боите по враќањето во татковината – пишува во еден од коментарите, додека друг додава:
• Истата приказна. Како што вели мојот син, „не е сè до парите, има нешто во злато и дијаманти“. Секој ден е ист. Нема ништо спонтано. Едно нешто што ме радува е што купувам нешто на дебитна картичка со пари што ги немам, работи што не ми требаат. Но и тоа поминува по пет дена и доаѓаме до истото.