Татјана го убедила синот дека детето не е негово: Кога снаата Ирина не можела повеќе да издржи, Господ ја спасил и ја казнил нејзината свекрва

Ирина имаше свекрва од пеколот. Додека била бремена, Татјана постојано му кажувала на синот дека сопругата го изневерува и дека детето не е негово.

Ирина се надевала дека по раѓањето на детето работите ќе се сменат и дека нејзината свекрва ќе се смири и ќе престане да зборува глупости. Од друга страна, тука беше Андреј, нејзиниот сопруг кој беше многу приврзан за мајка си и веруваше во секој нејзин збор.

Таа жена била свесна за моќта со која располага, затоа и го држела под контрола животот на својот син. Не можела да се помири со фактот дека покрај неа во животот на нејзиниот син има друга жена. Затоа направи се што е во нејзина моќ да ја оддалечи Ирина.

Ирина често му се жалела на сопругот за свекрвата, бидејќи не можела да разбере зошто нејзиниот сопруг и дозволил на мајка и толку многу да им се меша во животот. Андреј се чувствувал виновен пред мајка си, па ја замолил сопругата да биде трпелива, бидејќи верувал дека мајка му со текот на времето ќе и ја олесни фрустрацијата.

Но, кога Ирина се породи, не можеше да ја поднесе приказната за нејзината свекрва која го убедила нејзиниот син дека детето не е негово. Тоа беше последната капка и Ирина реши да се врати во својот дом, кај родителите. Сепак, до последен момент се надеваше дека сопругот ќе ја спречи или дека ќе дојде по неа и детето. Но, не дојде до тоа.

Татјана ја постигна својата цел. Омразената снаа исчезна од животот, а Андреј и го посвети целото внимание. Одеа заедно на прошетки, на литературни вечери, на театар и на кафе. Тоа беа најубавите години во животот на Татјана.

Но, неволјата демне зад аголот. Една вечер Андреј доживеа страшна сообраќајна несреќа и почина на лице место. Секое значење во животот на Татјана престана да постои.

Дури и две години по смртта на нејзиниот син, таа одбила да смени ништо во неговата соба. Таа често разговараше со неговата фотографија и не можеше да ја оплакува неговата смрт.

Од друга страна, Ирина се премажила, добила уште едно дете, си нашла добра работа… Еден ден, кога се враќала од работа, ја нашла Татјана пред детската градинка.

Нејзината свекрва застанала пред градинката и внимателно гледала во децата кои си играле во дворот. Таа беше неуредна облечена, разочарана, додека нејзините очи одразуваа голема болка.

Кога се приближила, Ирина ја видела својата свекрва како плаче, додека го гледала своето постаро дете. „Како личи на Андреј, неверојатно е, копиран е…“

Ирина не сакаше да слушне за Татјана, ѝ беше несфатливо да и прости на жената која неа и нејзиното бебе ги исфрли на улица.

“Прости ми, те молам. згрешив. Бог ме казни за се што ти направив”, плачела несреќната жена.

Оние зборови што таа сакаше толку жестоко да ги слушне порано, сега предизвикаа празнина кај Ирина. Сепак, таа не сакаше да ги слушне на таков начин и причината да биде толку страшна. Но, таа научи да ги закопа секирите и да и дозволи на сиромашната жена да го посети внукот, единственото нешто што остана од нејзиниот покоен син.