Зошто луѓето се бакнуваат? Историјата на оваа секојдневна навика е фасцинантна

Иако не сме единствениот вид кој се бакнува, тоа го правиме на уникатен и личен начин.

Бакнувањето е универзален израз на наклонетост, но дали некогаш сте се запрашале од каде потекнува оваа практика? Еволутивните психолози сугерираат дека денешното бакнување можеби еволуирало од „хранење со бакнеж“ – размена на џвакана храна од мајка на дете, што било вообичаена практика во минатото за време на процесот на одвикнување. На овој начин мајките им помагале на бебињата полесно да ја сварат храната со помош на плунка и џвакање. Интересно е што овој процес наликува на француски бакнеж, пишува Yahoo.

Постојат неколку други фактори кои придонесуваат за разбирање на оваа практика. На пример, бебето може да гледа само 20-25 сантиметри пред лицето, што значи дека од мали нозе сме научени да препознаваме лица со исклучителна точност. Исто така, белките од нашите очи еволуирале за да ни помогнат да ја разликуваме насоката на погледот на друга личност, активирајќи специјални неврони кога некој гледа во нас. Лицата се клучот за нашата социјална кохезија.

Покрај тоа, имаме вродена тенденција да го имитираме однесувањето на другите како форма на социјално поврзување – на пример, кога некој не бакнува назад. Комбинирајќи го ова со нашата потреба за топлина и удобност и „хранењето со бакнежи“ на нашата мајка, можеме да претпоставиме дека бакнувањето има длабоки корени во нашето еволутивно минато.

Првите документирани примери на романтично бакнување датираат од бронзеното доба, околу 2500-3500 п.н.е. На една таблета од 1900 п.н.е. n. e пишува: „Горната усна ми станува влажна, а долната усна! Ќе го гушнам, ќе го бакнам’. Со текот на времето, бакнувањето станало толку културно вкоренето што во антички Рим служело како начин за склучување брачни договори. Денес, иако бакнежот можеби не служи како правен договор, тој може да биде израз на љубов и наклонетост.

Бакнувањето може да биде и форма на „сензорно тестирање уста до уста“. Нашето сетило за мирис може да открие имунолошка компатибилност со партнерот. Д-р Марија Бикаљо, професор по имунологија, посочува дека различноста е она што ја прави успешната репродукција и дека потсвеста желба да се создаде здраво потомство е клучна при изборот на партнер.

Студијата на 90 брачни парови покажала поголема генетска разновидност во споредба со случајно спарување од 152 парови, што ја поддржува идејата дека ние избираме партнери врз основа на генетска компатибилност, пренесува Вечерњи.хр.