„Гледав татко ми и дедо ми како горат, додека баба ми вреска“ Александра е „дете од колоната“, а вака остана без семејство

Александра Стијеља имала само три и пол години кога во „Олуја“ ги изгубила татко и и дедо, а потоа и мајка и која починала по породувањето. Таа е родена во Бенковац, а првите три години од животот ги поминала во селото Заград, а и денес се сеќава на сликите и на трагедијата што ја доживеала.

Родена е во Бенковац, а по криминалната акција „Бура“ ги изгубила и родителите и дедото. Нејзиниот постар брат, кој тогаш имал осум години, таа и нејзината баба пристигнале во Илок, додека нејзината мајка била примена во болницата во Нови Сад.

• Се сеќавам дека татко ми дојде дома, ми ги облече патиките, ми ги врза врвките од чевлите и ѝ рече на мајка ми да ги спакува само најпотребните работи и дека треба да бегаме. Мајка Ведран, баба Сава, по која беше именуван брат ми и мене ме сместија во камион со церада, а недалеку зад нас во колона во бел мерцедес беа татко ми Мирко и дедо Бранко – се присетува Александар со солзи. очи.

Следната сцена на која се сеќава е летот на авиони над колоната на Петровачка цеста, кои ја бомбардираа колоната бегалци на враќање. Беше 7 август 1995 година.

• Имаше гром и татнеж, камионот се затресе кога недалеку од нас падна бомба. Жените врескаа, мама, која во тој момент беше бремена во деветтиот месец, беше облеана во крв затоа што шрапнел ја погоди во раката, истата рака со која ме гушкаше секунда претходно, обидувајќи се да ме заштити. Брат ми беше облеан во крв, како и баба ми – се присетува Александра.

Кога ја извадиле од камионот видела страшна слика:

• Видов како автомобилот на татко ми гори заедно со него и неговиот вујко. Бабата врескаше на цел глас, мама се обидуваше да ме спречи да не гледам, настана општа гужва. Тогаш, како дете, не разбирав што се случи, но денес знам колку и беше тешко на баба ми, која пред нејзините очи ги виде синот и сопругот како умираат во најстрашните маки.

На Александра ѝ била повредена левата рака, нејзиниот брат имал полесни повреди на главата, па биле префрлени во болница во Србија, а оттаму со мајка си и братот заминала кај чичко Никола во Бараево во близина на Белград. За жал, тоа не беше крајот на трагедиите на малото девојче.

• Мајка ми на крајот на август отиде во породилиште во Нови Сад, а на 29 август се роди сестра ми Тања. Породувањето поминало добро, но мајката паднала во кома и починала два дена подоцна. Лекарите никогаш не можеле да објаснат што и се случило. Искрено, мислам дека срцето и се скрши од тага за тато – вели Александра.

Таа се омажила пред две години и живее со сопругот во Овча, нејзиниот брат има свое семејство и две деца и живее во Белград, додека најмладата сестра Тања веќе две години е во Виена.

• Со години ниту моите најблиски пријатели не знаеја за мојата трагедија бидејќи не сакав сожалување. Брат ми Сава, иако е пет години постар, тврди дека не се сеќава на ништо, а јас зборувам за се што ни се случи на Петровачка кеста. Немам причина да кријам ништо, никому ништо не направивме, никого не мразиме ниту тогаш, ниту сега, но не сакам да ја заборавам трагедијата што моето семејство и многу други семејства ја доживеа „Бура“ избрка од вековните огништа низ кои помина.

Сандалица ме чекаше во мојата татковина

• Се шетав по дворот на старата куќа со тетка ми, многу разговаравме и во еден момент најдов фрлена стара правлива сандала. Не можев да верувам кога го зедов во раце. Тетка ми ме погледна и само рече дека сандалата ме чека да се вратам дома. Го однесов во Белград како сувенир – рекла Александра.

Тато е погребан по осум години

Посмртните останки на нејзиниот татко и дедо биле пронајдени седум години подоцна на истото место каде што загинале, а покрај патот стоел и изгорен автомобил.

• Во 2002 година баба ми успеа да ги пронајде посмртните останки на татко ми и дедо ми. Направила ДНК анализа за да се увери дека се таму, а потоа биле погребани до нивната мајка на Бараевските гробишта. Јас и брат ми останавме кај вујко ми, а баба ми живееше во Нови Сад кај нејзината тетка и често ни се јавуваше по телефон. Се сеќавам дека секогаш плачеше штом го слушаше мојот глас, мислам дека не престана да плаче се додека не умре пред десет години – вели со тивка воздишка Александра.

Други луѓе во нашата куќа

Александра се омажи пред две години, а минатото лето работеше со сопругот во Порече. По враќањето нашла сила да замине во родното село Заград кај Бенковац.

• Вујко ми ја продаде куќата во која живеевме пред речиси 20 години и исчезна без трага и глас. Сега таму живеат некои други луѓе. Денес, тетка ми живее во стара куќа недалеку од таму. Не влегов во нашата куќа, но дворот остана ист, како што го паметам од моето рано детство.

Ми недостигаат моите родители

• Пријателите често ме прашуваат како успеав да ги преживеам сите овие трагедии и да останам нормален. Не знам, јас бев дете, па поинаку го доживеав. Чичко навистина се трудеше да ни подари дом полн со љубов, никогаш немавме ни најмал проблем. Во Бараево преку градинка и образование стекнав пријатели за цел живот. Колку стареам, толку повеќе ми недостигаат моите родители, особено кога има семејни веселби, кога се мажев…